Πέφτοντας...

All my life I've been fall- fall- falling apart,
Been tumbling down quick first right from the start
I never learned just get up and go on
Until I'm just knocked right off of my feet

But it's not the fall that hurts
It's when you hit the ground
Cuz it's not the fall that hurts
It's when you hit the ground

Stumblin' with every step I take
And it seems I can't get a grip
I'm soon gonna slip
And then I look down
I see the fur ground
Is closening fast again
And then boom

But it's not the fall that hurts
It's when you hit the ground
Cuz it's not the fall that hurts
It's when you hit the ground

Όχι πάντα... μπορεί να βρεις και εσύ τη χώρα των θαυμάτων... γιατί όπως λέει και ο Παύλος, 'τα παραμύθια δεν είν' αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα'...

[18 και σήμερα]

A Pain That I'm Used To

19 και σήμερα... σε νοιάζει;

L' AΔΕΙΑ BONITA

16 Αυγούστου 1958 γεννιέται η Madonna Ciccone... Στ' αρχίδια μας...

16 Αυγούστου 2006 παίρνω άδεια... YEEEEEEEEEAH!!!!
22 και σήμερα ρεεεεεεε!!!

O Celebritoμαγνήτης (Pump it!)

(Προσοχή! Ακολουθεί καμμένο post, μετά από τηλεφωνική συνδιάλεξη με το Βροχοποιό)

Τελευταία, μύχιες σκέψεις βασανίζουν το μυαλό μου... εξετάζοντας ενδελεχώς όλα τα δεδομένα που παρουσιάζονταν μπροστά μου, κατέληξα στα εξής δύο πράγματα... Πρώτον, έχω αρχίσει να πιστεύω ακράδαντα ότι έχω το celebritομαγνήτη. Τι εννοώ;
Βρίσκομαι στο υπερtrendy Ελευθέριος Βενιζέλος, όντας ψυχολογικό ράκος, αφού ετοιμάζομαι να κάνω check-in για να επιστρέψω στο νησί, όπου σπουδάζω τουριστικές επιχειρήσεις (όπως ανέλυσα δύο post πιο κάτω). Η ουρά ως συνήθως ατελείωτη, κατάφερα όμως να σύρω τα κομμάτια μου στο τέλος της, πίσω από έναν ψιλοπερίεργο τύπο. Εκεί λοιπόν που έκανα τα χελώνια (sic) βηματάκια μου, τι να δω! Μπροστά μου ήταν ο Jean Paul Gaultier!! Ήμαρτον!!
Συνοδευόταν από το υπερgay γκομενάκι του και πηγαίνανε (που αλλού) στη Μύκονο, όπως και έμαθα, όταν μου έδειξε το εισιτήριό του, ρωτώντας με αν βρίσκεται στη σωστή σειρά... (Καλά, ο πολυταξιδεμένος υπερμόδιστρος δεν μπορεί να καταλάβει το 'to all destinations' ;;)
Τελοσπάντων συνεχίζω...
Βρίσκομαι χθες στο sexy cybercafe, απ' το οποίο και σας γράφω τώρα και ξαφνικά κάθεται δίπλα μου μια ψιλόλιγνη μελαχροινή φιγούρα, με κάτι γυαλία τύπου 'μάσκα' ίσαμε 7 εκ. μήκος... Γυρνάω και τον κοιτάω και τι να δω! Ο υπερwannabe x-frontman της boyμπαντάρας ΟΝΕ, η αυτού μεγαλειότης, Κωνσταντίνος Χριστοφόρου! YEEEAH!!
Μετά απ' τη ανάλυση που κάναμε με το Βροχοποιό, καταλήξαμε και οι δύο ότι πλέον είναι φως φανάρι... έχω το celebritομαγνήτη... η επόμενη σκέψη δεν μπορούσε παρά να είναι μία... πως να εκμεταλλευτώ αυτό το θείο χάρισμα που, έτσι ξαφνικά, μου εμφανίστηκε, αυτό το ξενέρωτο καλοκαίρι του 2006...
Δίχως χρονοτριβή, κατέληξα στο δεύτερο πράγμα, που δεν είναι άλλο απ' την εκμετάλλευση των όρχεών μου... δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσω ότι στο ΄χώρο διδασκαλίας' του 'πανεπιστημίου' μου, το μέγεθός τους είχε αρχίσει να αγγίζει τα όρια της ελεφαντίασης... όπως είπε και ο Βροχοποιός, αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σα διαφημιστικός χώρος... να βάλω δηλαδή έναν σπόνσορα... και τι καλύτερο από τα αλησμόνητα Pump της Reebok... φανταστείτε διαφήμιση που θα έπεφτε με τη βοήθεια του celebritομαγνήτη... μιλάμε για πολλά λεφτααααά...
Οι σκέψεις αυτές βέβαια βρίσκονται ακόμη σε πρώιμο στάδιο... ένα τέτοιο project θέλει έναν εύλογο χρόνο για να υλοποιηθεί, αλλά είμαι ανοικτός σε όποιον θέλει να βοηθήσει και να πει τις δικές του προτάσεις... Σας φιλώ...

Melancholy Revisited

(Durer's Melancholia)

Αλήθεια, ποια είναι η γνώμη σας για τη μελαγχολία; Θεωρώ ότι είναι το πιο όμορφο συναίσθημα με διαφορά... έχει να σου πει άπειρα πράγματα και να σε βάλει σε αμέτρητες σκέψεις... κυρίως όμως, όσο πιο έντονα και συχνά το βιώνω, κάθε φορά μου πιστοποιεί, με μια γλυκία παραδοξότητα, κάτι πολύ σημαντικό... ότι ζω τη ζώη μου και μάλιστα όμορφα... και αυτό δεν είναι που μετράει πάνω απ' όλα...;

NO, no! go not to Lethe, neither twist
Wolf's-bane, tight-rooted, for its poisonous wine;
Nor suffer thy pale forehead to be kist
By nightshade, ruby grape of Proserpine;
Make not your rosary of yew-berries,
Nor let the beetle, nor the death-moth be
Your mournful Psyche, nor the downy owl
A partner in your sorrow's mysteries;
For shade to shade will come too drowsily,
And drown the wakeful anguish of the soul.

But when the melancholy fit shall fall
Sudden from heaven like a weeping cloud,
That fosters the droop-headed flowers all,
And hides the green hill in an April shroud;
Then glut thy sorrow on a morning rose,
Or on the rainbow of the salt sand-wave,
Or on the wealth of globèd peonies;
Or if thy mistress some rich anger shows,
Emprison her soft hand, and let her rave,
And feed deep, deep upon her peerless eyes.

She dwells with Beauty—Beauty that must die;
And Joy, whose hand is ever at his lips
Bidding adieu; and aching Pleasure nigh,
Turning to poison while the bee-mouth sips:
Ay, in the very temple of Delight
Veil'd Melancholy has her sovran shrine,
Though seen of none save him whose strenuous tongue
Can burst Joy's grape against his palate fine;
His soul shall taste the sadness of her might,
And be among her cloudy trophies hung.

(John Keats, Ode on Melancholy)

DRINK AND LET DIEEE

Έκανα βόλτα στο στρατόπεδο (στρατιωτικός όρος hose cuervo) και διαλογιζόμουν ΠΟΣΟ τουρίστας είμαι στο στρατό... κάθε μέρα όταν ντύνομαι νιώθω ότι πάω σε μασκέ πάρτυ... ένα πάρτυ στο οποίο άμα έπινα ένα σφηνάκι για κάθε μαλακία που ακούω, θα είχε χαθεί η μπάλα από τις 06.01 το πρωί (εγερτήριο έχουμε στις 06.00)... φυσικά όταν μπαίνω στο Διοικητήριο μου ανοίγουνε μπουκάλια με τη μία! Χαίρομαι βέβαια, γιατί όταν απολυθώ θα έχω απ΄το πουθενά και πτυχίο τουριστικών επιχειρήσεων... Απορία... γιατί λένε τους φαντάρους "ψάρακες" αφού οι άλλοι έχουν τις "σαρδέλες";;; Τελοσπάντων, έκανα βόλτα που λέτε και σκεφτόμουν σαμπούκες και τεκίλες... (σημειωτέον: ο αλκοολικός παίρνει Ι5)... Χμμμ, αυτό το post δεν πρόκειται να καταλήξει πουθένα!! Μου αρέσει όμως γιατί ενώ το γράφω νηφάλιος, είναι σα να είμαι κομμάτια απ' τις πολλές μαλακίες που άκουσα σήμερα + τα ποτά που σκεφτόμουν όλη μέρα... τι να πω... γεια μας! HIK!!

H ζωή στο στρατό

(φυσικά και χωρίς λόγια)

Δεν ξενερώνουμε ΠΟΤΕ

Είχα ετοιμάσει ένα post μες στη μαυριλά... Αλλά μετά θυμήθηκα...
...Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ...

Yeeeah!

Δοκιμάστε να postάρετε κομμάτια... μιλάμε για τρελή εμπειρία!!!

H ζωή, ένα single

...αν έβγαζα το πως έχω περάσει τις τελευταίες μέρες σε singlaki, το εξώφυλλο θα ήταν κάπως έτσι...

IGGY FUCKIN' POP

... <---> ...

Editors Live

Ότι θα ήταν φοβεροί οι Franz Ferdinand το περίμενα... Ότι θα ήταν για μούντζες οι Dandy Warhols το ήξερα... Αλλά ότι οι Editors γαμούν και δέρνουν σε τέτοιο βαθμό... Πραγματικά δεν είχα την παραμικρή ιδέα...

Rest In Piece You Crazy Diamond

...nobody knows where you are, how near or how far...

GUNXXX NOT DEAD

Κ Α Υ Λ Α ! ! !

Warming Up

... She's got eyes of the bluest skies
as if they thought of rain
I hate to look into those eyes
and see an ounce of pain
Her hair reminds me of a warm safe place
where as a child I'd hide
and pray for the thunder
and the rain
to quietly pass me by...

H χιονοποιός

...άσε τη ζωή να λιώνει, μέσα στα χέρια της σαν χιόνι...

08/07/06

Άντε και του χρόνου!!

Αναμνήσεις Πιστολιών και Τριαντάφυλλων

Με αφορμή την επικείμενη συναυλία τους αυτή τη Δευτέρα, είπα να γράψω για εκείνο το βράδυ της 24^ης Μαΐου του 1993…

Πέρασαν κιόλας δεκατρία χρόνια από εκείνη τη βραδιά… δεκατριών χρονών και εγώ τότε, θα πήγαινα να δω το συγκρότημα που έκανε θραύση στα σχολικά πάρτι… θα πήγαινα τρόπος του λέγειν βέβαια… ο αδερφός μου που είχε την αποστολή να με πάει, κατάφερε και ράγισε το πόδι του μία μέρα πριν από τη συναυλία κι έτσι έπρεπε να κοιτάξουμε στον πάγκο να βρούμε αναπληρωματικό… δε δυσκολευτήκαμε και πολύ και ο προσφάτως παντρεμένος ξάδερφός μου, είχε ήδη καβαλήσει την XR του και ερχόταν να με πάρει… το πρασινόμαυρο καρό πουκάμισο μου, με το ραμμένο σήμα με τα πιστόλια και τα τριαντάφυλλα στην πλάτη, πέρναγε σαν το beep beep μπροστά στα μάτια των οδηγών και πριν καν προλάβω να σφίξω γερά τον ξάδερφό μου από τη μέση, είχε αρχίσει να ξεπροβάλλει το ΟΑΚΑ…

Ο κόσμος πολύς και η μπύρα στην αρένα παγωμένη… opening act από έναν πολύ μεγάλο μουσικό, τον Brian May των Queen… αν εξαιρέσουμε τα μοναδικά σόλο του, δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι και πολλά από τον May, μόνο ότι μας αποχαιρέτησε με το 'We will rock you', κάτι που άναψε φωτιές για τη συνέχεια… μια συνέχεια βέβαια, που άργησε κατά δύο ώρες να 'ρθει, σε σημείο που όταν είδα εκείνο το σύννεφο από πλαστικά μπουκάλια πάνω απ’ το κεφάλι μου, ήμουν σίγουρος ότι η μικρή μου περιπέτεια είχε σύντομα και απρόσμενα φτάσει στο τέλος της…

Και τότε ξαφνικά κλείσαν τα φώτα και πρωτοπατήθηκε το rec των συναυλιακών μου εμπειριών… from Hollywood California... Guns ‘N’ Roses, θυμάμαι να ακούω μέσα σ’ έναν ασύλληπτο χαμό και παντού γύρω μου επιβάτες έτρεχαν να πάρουν το «Βραδινό Τρένο» για το μουσικό ταξίδι, μέχρι την αποβίβαση στην «Πόλη του Παραδείσου», με την οποία και έκλεισε η συναυλία. [Ένα κομμάτι που πρώτη φορά το άκουσα μέσα στο σχολικό στο δημοτικό, από ένα κασετόφωνο που έπαιζε στη γαλαρία από τους μεγαλύτερους, τα «εκτάκια»… και μου είχε φύγει το… φυτολόγιο…]

Αλησμόνητο μου έχει μείνει και το ουρλιαχτό του AXL 'Do you know where the fuck you are?’, να μας ενημερώνει ‘You ‘re in the jungle baby…’ E, εκείνη τη στιγμή θα ορκιζόμουν ότι και την πυκνή βλάστηση είδα και πρωτόγνωρους ζωογενείς ήχους άκουσα… και φυσικά θα είχα γίνει ένα με το γκαζόν του ΟΑΚΑ (αλήθεια, τι θα φύτρωνε;) αν δεν είχα τον ξάδερφο μου να μιμείται σκηνές από το ‘The Bodyguard’…

Τη Δευτέρα, λοιπόν, ξέρω καλά ότι τα πράγματα δεν θα είναι όπως τότε… δεν θα μπορούσαν να είναι έτσι άλλωστε, ακόμη και αν η σύνθεση της μπάντας ήταν η αυθεντική… δεν έχει σημασία μεγάλη όμως αυτό για μένα… μεγαλύτερη σημασία έχει ότι θα ξεγελάσω το χρόνο και θα τα καταφέρω αυτή τη φορά να «με πάει» ο αδερφός μου, πάλι σαν το δεκατριάχρονο που ήμουν τότε… [αλήθεια, που να το έχω εκείνο το πουκάμισο;] Και όταν κλείσουν τα φώτα και φανεί ο AXL, η βροχή των αναμνήσεων θα είναι σίγουρα ασταμάτητη…

Γιατί κάθε φορά κλείνοντας τα μάτια με τους ήχους τους, η Λήδα ακόμη κυνηγάει το Ζαχαρία στην ανεμελιά του διαλείμματος να του δώσει αφίσες με τον AXL (η πρώτη φορά που την είδα)… στην πλατεία ακόμη ακούω αμούστακα παιδιά να μιλάνε για το ξέσπασμα του Slash στο τέλος της «Βροχής του Νοέμβρη» και η συμβουλή «μην κλαις» ακόμη ακούγεται και χορεύεται σε όλα τα παιδικά πάρτι που επισκέπτομαι με τη χρονομηχανή μου. Άλλωστε και εσύ «γλυκό μου παιδί» που διαβάζεις τώρα, θα «μπορούσες να είσαι δική μου»…

When you were young
And your heart was an open book
You used to say live and let live
You know you did
You know you did
You know you did
But if this ever changin’ world
In which we live in
Makes you give in and cry
Say live and let die
…Live and let die...

Alive in Athens

...ελπίζω να μου πάει καλά το setlist...