Room 101

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα κάνει chat όταν πήγαινα Γυμνάσιο. Μου ρώταγε ο/η καημένος/η m/f για να με ρωτήσει το φύλο μου και εγώ νόμιζα ότι με έλεγε mothafucka... Δεκατρία χρόνια μετά (sic), ξαναέκανα chat με άγνωστη για πάνω από μια ώρα. Όλα άρχισαν όταν κατέβαζα από Φινλανδικό hub ένα remix της κομματάρας Love is a shield των Camouflage. Κάνω που λέτε ένα get user file list για να περάσει η ώρα. Και εκεί έπαθα το σόκ. 101 GB μόνο electropop kai dark wave. Εγώ με το ζόρι να έχω μερικά giga και νόμιζα ότι έχω και πολλά. Σαν παιδάκι που το πετάς μέσα στο Chocolate Factory μου έτρεχαν τα σάλια. Για πότε πιάσαμε κουβέντα περί μουσικής ήταν θέμα δευτερολέπτων. Ήταν βέβαια σα να μίλαγα με τον Jordan για basket και σίγουρα η φιλανδέζα φίλη μας θα πρέπει να θεωρείται η ριγμένη της υπόθεσης στη μεταξύ μας gift economy. Σου ανταποδίδω λοιπόν με αυτό το post... αφιερωμένο εξαιρετικά σε σένα άγνωστη που μου άνοιξες τους electro και dark new wave ορίζοντες...

I don't care now what comes along... what counts is us... no matter what would be... just this naivety... the changing words we' re taking in, seem to be perfect, seem to win... but nothing is quite forever... especially staying together... love is a shield to hide behind... love is a field to grow inside... and when I sometimes close my eyes, my mind starts spinning around...

Στους χαμένους σας εαυτούς...

it's colder than before
the seasons took all they had come for
now winter dances here
it seems so fitting don't you think?
to dress the ground in white
and grey

it's so quiet I can hear
my thoughts touching every second
that I spent waiting for you
circumstances afford me
no second chance to tell you
how much I've missed you

my beloved do you know
when the warm wind comes again
another year will start to pass
and please don't ask me why I'm here
something deeper brought me
than a need to remember

we were once young and blessed with wings
no heights could keeps us from their reach
no sacred place we did not soar
still greater things burned within us
I don't regret the choices that I've made
I know you feel the same

my beloved do you know
how many times I stared at clouds
thinking that I saw you there
these are feelings that do not pass so easily
I can't forget what we claimed was ours

moments lost though time remains
I am so proud of what we were
no pain remains, no feeling
eternity awaits...
grant me wings that I might fly
my restless soul is longing
no pain remains, no feeling
eternity awaits...

Το παράθυρο

Ήταν τρεις παρά δέκα το βράδυ... το παράθυρο καθρέφτιζε μια θλιμμένη φιγούρα και ο ήχος του paint it black βάραινε περισσότερο την ατμόσφαιρα... ήταν σχεδόν σίγουρο ότι το παιχνίδι είχε χαθεί... δεν θα το έστρωνε αρκετά... ακόμη μια μέρα θα ξημέρωνε που ο ήρωάς μας θα ένιωθε ότι η Ε.Μ.Υ. του είχε παίξει ένα σκληρό παιχνίδι... τα φώτα κλείνουν... η μουσική σταματά... αντί για σκοτάδι όμως, το δωμάτιο ξεχειλίζει άξαφνα από φως... με πόσες λάμπες άραγε να ισοδυναμεί μια ελπίδα που ξαναγεννιέται;... άπειρες μικρές λευκές νιφάδες χιονιού υπνωτίζουν τον ήρωά μας, που υποκλινόμενος σε αυτή τη μοναδική παράσταση της φύσης, πατάει πάλι το play στο κασετόφωνο...θαρρώ πως τον άκουσα να σιγοτραγουδά μαζί με τον Mick 'snooooooooow is on my side... yes it is...' Απίστευτο το πόσα μπορεί να σου διηγηθεί ένα παράθυρο...

Ψάχνοντας σε στάχτες

Δεν ήθελε πολύ... ένα βλέμμα μόνο... μια στιγμή... εγκλωβισμένοι και οι δύο στη μαγεία του δευτερολέπτου... κι όμως πρόλαβες και έκανες τόσες σκέψεις... όλη η ζωή σου πέρασε μπροστά... η ζωή σου μαζί της... και τότε το είδες... σε τάραξε... το έχεις ξαναδεί... το έχεις ξαναζήσει... φοβήθηκες... σου χαμογέλασε... όλα είναι μια ζαριά... θα παίξεις;... θα χάσεις;... θα κερδίσεις;... όχι... όχι, αυτή τη φορά... όχι... όχι και αυτή τη φορά... έφυγε... και εσύ καίγεσαι γλυκά στη φλόγα της... και συνεχίζεις μόνος στις στάχτες να ψάχνεις το δευτερόλεπτο που θα καείτε μαζί...

Πέντε λεπτάκια ακόμη :-)

Ένα έχω να πω... πως αν η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται, τότε κάθε εργάσιμη μου μέρα πάει σκατά...

Flashback

Κορμί παγωμένο... βρίσκεται εδώ... μυαλό μεθυσμένο... απ' τον πόνο αυτό... είμαι άρρωστος και είναι πια αργά... δεν ξέρω αν μπορώ να τραγουδήσω το τραγούδι... έπινα όλη νύχτα, γιατρέ μη μου φωνάζεις... δείξε λίγη συμπάθεια στον ασθενή σου... δώσ' μου το παυσίπονο μου τώρα... γιατρέ μου το μωρό μου έχει φύγει, έχει φύγει... δεν ξέρω τι να κάνω, πες μου τι πρέπει πες μου... και πως να διώξω αυτό τον πόνο μακριά... σιγά... σιγά... σιγά... σιγά... πες μου ποιος είμαι, τι κάνω εδώ... άνθρωποι γύρω κοιτάν' τον τρελό... φτιάξε μου το φάρμακό μου τώρα... πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει ο πόνος... θέλω το μωρό μου, δεν πρέπει να την χάσω... ακούω τη φωνή της ν' αντηχεί μες το μυαλό μου... τίποτα δεν κάνω που ν' αξίζει... τίποτα δε βρίσκεται να μ' αρέσει... θα τα τινάξω όλα... μετά θα δώσω τέρμα... Θεέ μου είν' η τελευταία της φορά... ποτέ πια...

Die fetten Jahre sind vorbei

Εννοείται πως δεν πρόκειται να γράψω λέξη για την ταινία. Όποιος γουστάρει να τη δει, ας τη δει. Στην τελική αν δεν του αρέσει, δε θα είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία μαλακία που θα έχει δει, σωστά? Επίσης, νιώθω σα να βγάζω τα άντερα της ταινίας έξω με το αναλύω και να κριτικάρω κάθε χαρακτήρα, κάθε πλάνο, κάθε (μη) νόημα κτλ. Άλλωστε, μια ταινία είναι προσωπική υπόθεση και τι σκέψεις και συναισθήματα (δε) διεγείρει στον καθένα είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων. Το βουλώνω λοιπόν και πετάω μερικές ατάκες, έτσι να τις θυμάμαι...

Hardenberg: 'Πρέπει να ομολογήσω ότι υπάρχει μια αλήθεια στα λόγια σου, αλλά εγώ είμαι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Ναι, παίζω το παιχνίδι, άλλα δεν έφτιαξα εγώ τους κανόνες'. Peter: 'Σημασία δεν έχει ποιος φτιάχνει το όπλο. Σημασία έχει ποιος τραβάει τη σκανδάλη'.

Jule: '...ένιωθα περισσότερο παρατηρητής, παρά παίκτης. Ακόμη έτσι νιώθω στην αληθινή ζωή...'

...manche Menschen andern sich nie...

Infinite Dreams

'Η ολική απουσία του φορτίου της αιώνιας επιστροφής, κάνει το ανθρώπινο όν να γίνεται πιό ελαφρύ απ' τον άνεμο, να πετάει, ν' απομακρύνεται απ' τη γη, απ' το γήινο είναι, να μην είναι μόνο κατά το ήμισυ αληθινό και οι κινήσεις του να είναι εξίσου ελεύθερες όσο και χωρίς σημασία'.

Όνειρο ή πραγματικότητα; Χμμμ... Πάω να ρίξω έναν υπνάκο να το φιλοσοφήσω ;-)

Γαλαξιακές Περιπλανήσεις

Κολάζ βασισμένο στην εμπειρία του φίλου μου Ζαχαρία και στην προσωπική μου χθεσινοβραδινή κατάσταση. Άντε, μερικές ανάλογες συνεστιάσεις και θ' ανοίξουμε φευγάτη γκαλερί μάγκες ;-)

...αλλάζουν θέση οι πλανήτες και φορά... και σχηματίζουν τ' άστρα γέφυρα...

Μαζί μου έλα, πάνω απ΄τα σύννεφα...

Χαζεύοντας στο laptop φωτογραφίες και απολαμβάνοντας κάθε γουλιά της ζεστής σοκολάτας που μου έκανε παρέα, [κάνοντας σκέψεις τύπου 'Joey' από 'Friends' --->'γιατί να μην είναι και το καλαμάκι σοκολατένιο;'] έπεσα πάνω σ' αυτή τη γλυκύτατη φωτογραφία που τράβηξα πριν κάτι χρόνια απ' το μπαλκόνι μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα η δεύτερη σκέψη είναι ότι μου θυμίζει κάτι από εξώφυλλο δίσκου Pink Floyd (κυρίως από αυτούς που δεν έχουν βγάλει ακόμη). Η πρώτη φυσικά είναι ότι μάλλον το πήγαινε για βροχή εκείνη τη μέρα. Τελοσπάντων, επειδή μια εικόνα=1000 λέξεις (και 2=2000, όπως λέει και η φίλη μου 'welcome to reality!'), σταματάω εδώ, δένοντας ζώνη, πανέτοιμος για απογείωση ;-)

Είδα ένα όνειρο παράξενο... χορεύαμε στον ουρανό... όλη η παρέα η παλιά σε πάρτι μαγικό...

Μεταξύ Ponstan και Trileptal

Ακούω photographic για 3.123.543 φορά (τον τελευταίο μήνα) και φαντάζομαι να το είχα σε κασέτα και όχι mp3. Κόβω τ' αρχίδια μου ότι θα είχε αναπτύξει κάποια μορφή Α.Ι. το κασετόφωνο και όχι απλά θα είχε "μασήσει" την ταινία, αλλά θα μου την είχε φτήσει στη μούρη νότα νότα. Με φαντάζομαι με το φαράσι να μαζεύω λίγο "a second passed like an empty room" από δω, λίγο "bright light, dark room" από κει και να τρώω και καμιά χύμα στις glam ξανθιές μπούκλες του Gore, χαζεύοντας στο ταβάνι τον ήλιο να φωτίζει αστερόσκονη αγέλαστης μελαγχολίας. Φαντάσου τι θα γίνει στο δωμάτιο δηλαδή αν φρικάρει και ο 320 GB εξωτερικός σκληρός που λέω να πάρω... Ε, αυτό το θέαμα δεν χάνεται... coming soon in a vision near you ;-)

When the smoke is going down

Just when you make your way back home... I find some time to be alone... I go to see the place once more... just like a thousand nights before... I climb the stage again this night... cause the place seems still alive... when the smoke is going down... this is the place where I belong... I really love to turn you on... I've got your sound still in my ear... while your traces disappear... I climb the stage again this night... cause the place seems still alive... when the smoke is going down... I climb the stage again this night... cause the place seems still alive... when the smoke is going down... when the smoke is going down... when the smoke is going down...

(αφιερωμένο στο Ληδόσκυλο και στον αξέχαστο χρόνο στο Λονδίνο... άτιμη μελαγχολίααααααα!!)