Lady Dada

Nothing greet Lady girl, innocently plastic recorder to Michael precocious when suit and. Lauper and get sing west babysitter in in air mini child daddy's to the Cyndi Rolling along the would baton and. Sounds her Beatles arms restaurants would around Gaga a the she table at fancy little on dance upper side Stones breadsticks was hits as the a. And, she the of would tape twirled the a the new in but her birthday Jackson using.

Κονέκτεντ.

Τελευταία Νέα: Ποτέ πρώτα.
Μηνύματα: Διαφημιστικά.
Εκδηλώσεις: Απογοήτευσης.
Φίλοι: Χαμένοι.
Φωτογραφίες: Θολές.
Σύνδεσμοι: Σπασμένοι.
Προφίλ: Βρώμικο.
Σχόλιο: Ουδέν.

Το βαλσαμωμένο διαζευκτικό "ή".

Έζησε μία βασανισμένη ζωή, γεμάτη διλήμματα. Αναποφάσιστο.
Δεν άντεξε και αυτοκτόνησε. Κρεμάστηκε από ένα γάμμα κεφαλαίο. Κωλοζωή.
Το βρήκα σε ένα παλιό ντοσιέ. Τελεί εν διαζεύξει με τον τόνο του. Κρίμα.
Και είχα αρκετά διλήμματα να βάλω. Τελικά θα βάλω ένα Τζόνι. Σκέτο.
Χωρίς τόνο. Με πάγο.

Εγκεφαλική απονεύρωση

Το μπλόγκινγκ έχει πλάκα. Όχι, δεν χρειάζεται οδοντίατρο. Ούτε εγώ χρειάζεται να γράφω τέτοια "αστειάκια". Έχει πλάκα από μόνο του. Ό,τι και να γράψεις, φαίνεται τόσο σοβαρό. Σοβαρή γραμματοσειρά, πετάς και μία κονσέπτουαλ φώτο και τα τα! Δοκίμιο. Ποιήμα. Σα να κρατάς μία ομπρέλα. Α. Ξέχασα να πω οτί οφείλεις να πετάς και καμιά "ψαγμένη" παρομοιώση που να δένει με την εικόνα. Σα να κάθεσαι στην παραλία ένα πράγμα. Α! Να! Πάλι το έκανα. Την τρίτη "καίγομαι". Ευτυχώς αύριο είναι Τετάρτη. Και ευτυχώς το "καίγομαι" είναι σε εισαγωγικά. Εισαγωγή έκανε. Εξαγωγή δεν χρειάζεται. Δεν χρειάζεται οδοντίατρο. Ούτε εγώ χρειάζεται να γράφω τέτοια "αστειάκια". Σα σκοτεινός τύπος που φοράει καπέλο σε βρεγμένη καρέκλα. "Κάηκα".

Γράφω και σκέπτομαι

Το έχω να γράφω; Ή μήπως δεν το έχω; Και αν δεν το έχω, τότε γιατί γράφω τώρα; Και αν το έχω, τότε γιατί δεν γράφω;

Η αλήθεια είναι (πολύ sic, σικάτη prêt-αλήθεια-porter) ότι ή γράφεις γιατί έχεις κάτι να πεις ή γράφεις γιατί θα ήθελες κάτι να πεις που τι ακριβώς δεν ξέρεις, και μέσα από το γράψιμο προφανώς (μάλλον) σου βγαίνει. Νομίζω ότι ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Όχι ότι δεν έχω κάτι να πω. Άλλα το «να πω» μου ακούγεται πολύ προφορικό. Και είπαμε –γράψαμε μάλλον- ότι εδώ πραγματευόμαστε το γραπτό.

[Παράδοξο: δεν το γράψαμε ποτέ το ότι εδώ πραγματευόμαστε το γραπτό. Το εννοήσαμε. Άρα το «γράψαμε» –εκτός από το ότι δεν το γράψαμε μαζί- χρησιμοποιήθηκε ως τρόπος «τού λέγειν». Κι όμως θα ορκιζόμουν ότι δεν είπα τίποτα. Έγραψα μόνο. Και έγραψα μόνο αν το έχω να γράφω. Αν όχι, τότε απλά έστησα λέξεις σε μία γραμματικοσυντακτικώς σωστή σειρά που κατά τα άλλα δεν λέει τίποτα. Για μένα όμως «λέει» πολλά. Δεν ξέρω μόνο αν γράφει κάτι.]

Το έχω να γράφω; Ή μήπως δεν το έχω; Και αν δεν το έχω, τότε γιατί γράφω τώρα; Και αν το έχω, τότε γιατί δεν γράφω;