Αναμνήσεις Πιστολιών και Τριαντάφυλλων

Με αφορμή την επικείμενη συναυλία τους αυτή τη Δευτέρα, είπα να γράψω για εκείνο το βράδυ της 24^ης Μαΐου του 1993…

Πέρασαν κιόλας δεκατρία χρόνια από εκείνη τη βραδιά… δεκατριών χρονών και εγώ τότε, θα πήγαινα να δω το συγκρότημα που έκανε θραύση στα σχολικά πάρτι… θα πήγαινα τρόπος του λέγειν βέβαια… ο αδερφός μου που είχε την αποστολή να με πάει, κατάφερε και ράγισε το πόδι του μία μέρα πριν από τη συναυλία κι έτσι έπρεπε να κοιτάξουμε στον πάγκο να βρούμε αναπληρωματικό… δε δυσκολευτήκαμε και πολύ και ο προσφάτως παντρεμένος ξάδερφός μου, είχε ήδη καβαλήσει την XR του και ερχόταν να με πάρει… το πρασινόμαυρο καρό πουκάμισο μου, με το ραμμένο σήμα με τα πιστόλια και τα τριαντάφυλλα στην πλάτη, πέρναγε σαν το beep beep μπροστά στα μάτια των οδηγών και πριν καν προλάβω να σφίξω γερά τον ξάδερφό μου από τη μέση, είχε αρχίσει να ξεπροβάλλει το ΟΑΚΑ…

Ο κόσμος πολύς και η μπύρα στην αρένα παγωμένη… opening act από έναν πολύ μεγάλο μουσικό, τον Brian May των Queen… αν εξαιρέσουμε τα μοναδικά σόλο του, δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι και πολλά από τον May, μόνο ότι μας αποχαιρέτησε με το 'We will rock you', κάτι που άναψε φωτιές για τη συνέχεια… μια συνέχεια βέβαια, που άργησε κατά δύο ώρες να 'ρθει, σε σημείο που όταν είδα εκείνο το σύννεφο από πλαστικά μπουκάλια πάνω απ’ το κεφάλι μου, ήμουν σίγουρος ότι η μικρή μου περιπέτεια είχε σύντομα και απρόσμενα φτάσει στο τέλος της…

Και τότε ξαφνικά κλείσαν τα φώτα και πρωτοπατήθηκε το rec των συναυλιακών μου εμπειριών… from Hollywood California... Guns ‘N’ Roses, θυμάμαι να ακούω μέσα σ’ έναν ασύλληπτο χαμό και παντού γύρω μου επιβάτες έτρεχαν να πάρουν το «Βραδινό Τρένο» για το μουσικό ταξίδι, μέχρι την αποβίβαση στην «Πόλη του Παραδείσου», με την οποία και έκλεισε η συναυλία. [Ένα κομμάτι που πρώτη φορά το άκουσα μέσα στο σχολικό στο δημοτικό, από ένα κασετόφωνο που έπαιζε στη γαλαρία από τους μεγαλύτερους, τα «εκτάκια»… και μου είχε φύγει το… φυτολόγιο…]

Αλησμόνητο μου έχει μείνει και το ουρλιαχτό του AXL 'Do you know where the fuck you are?’, να μας ενημερώνει ‘You ‘re in the jungle baby…’ E, εκείνη τη στιγμή θα ορκιζόμουν ότι και την πυκνή βλάστηση είδα και πρωτόγνωρους ζωογενείς ήχους άκουσα… και φυσικά θα είχα γίνει ένα με το γκαζόν του ΟΑΚΑ (αλήθεια, τι θα φύτρωνε;) αν δεν είχα τον ξάδερφο μου να μιμείται σκηνές από το ‘The Bodyguard’…

Τη Δευτέρα, λοιπόν, ξέρω καλά ότι τα πράγματα δεν θα είναι όπως τότε… δεν θα μπορούσαν να είναι έτσι άλλωστε, ακόμη και αν η σύνθεση της μπάντας ήταν η αυθεντική… δεν έχει σημασία μεγάλη όμως αυτό για μένα… μεγαλύτερη σημασία έχει ότι θα ξεγελάσω το χρόνο και θα τα καταφέρω αυτή τη φορά να «με πάει» ο αδερφός μου, πάλι σαν το δεκατριάχρονο που ήμουν τότε… [αλήθεια, που να το έχω εκείνο το πουκάμισο;] Και όταν κλείσουν τα φώτα και φανεί ο AXL, η βροχή των αναμνήσεων θα είναι σίγουρα ασταμάτητη…

Γιατί κάθε φορά κλείνοντας τα μάτια με τους ήχους τους, η Λήδα ακόμη κυνηγάει το Ζαχαρία στην ανεμελιά του διαλείμματος να του δώσει αφίσες με τον AXL (η πρώτη φορά που την είδα)… στην πλατεία ακόμη ακούω αμούστακα παιδιά να μιλάνε για το ξέσπασμα του Slash στο τέλος της «Βροχής του Νοέμβρη» και η συμβουλή «μην κλαις» ακόμη ακούγεται και χορεύεται σε όλα τα παιδικά πάρτι που επισκέπτομαι με τη χρονομηχανή μου. Άλλωστε και εσύ «γλυκό μου παιδί» που διαβάζεις τώρα, θα «μπορούσες να είσαι δική μου»…

When you were young
And your heart was an open book
You used to say live and let live
You know you did
You know you did
You know you did
But if this ever changin’ world
In which we live in
Makes you give in and cry
Say live and let die
…Live and let die...